Lees hier meer over het thema ‘werken met een psychische kwetsbaarheid’ »
De provincie Noord-Holland heeft naar eigen zeggen een maatschappelijke verantwoordelijkheid om actief bij te dragen aan de realisatie van de banenafspraak. Niet alleen door mensen aan te nemen, maar ook door andersoortige bijdrages, zoals deelname aan een pilots en kennissessies. Pascalle Beekman, projectleider banenafspraak, werkt intensief aan het vinden van goede matches. De uitkomst is meestal succesvol. Pascalle legt uit hoe dat komt.
“Vanmorgen hadden we nog een gesprek met een kandidaat met een lichamelijke beperking”, vertelt Pascalle. “Maar tijdens het gesprek werd al snel duidelijk dat ze ook psychisch kwetsbaar is. Toen we merkten dat ze hierin erg open was, vroegen we door. Ze gaf aan dat ze sterke behoefte heeft aan één aanspreekpunt op de werkvloer. En dan het liefst ook nog ‘een lieve’. We proberen dan gelijk mee te denken, zodat we haar aan een collega kunnen koppelen die niet te direct is, maar haar wel een beetje kan kneden. Ik denk dat er bij ons heel veel mogelijk is en dat we veel energie steken in het succesvol maken van een plaatsing.”
De behoeften die mensen met een psychische kwetsbaarheid hebben, kunnen erg verschillen. Het kan gaan om een rustige werkruimte of een langere inwerktijd. Maar ‘een direct aanspreekpunt’ is volgens Pascalle de meest gehoorde wens. Er zijn verschillende medewerkers die deze taak op zich nemen. Zij krijgen hier geen extra uren voor. Bovenop de hoge werkdruk betekent dat soms een pittige belasting, want een aantal collega’s heeft veel extra begeleiding nodig. Collega’s die een kandidaat begeleiden kunnen deelnemen aan een Harrie-training. Tijdens de training krijgen zij informatie, theorieën, praktijkvoorbeelden en tools die hen helpen bij de begeleiding.
Niemand is verplicht om iets over zijn of haar beperking te vertellen, maar het kan volgens Pascalle wel helpen in de begeleiding. “Laatst gaf een nieuwe medewerker een presentatie over zijn ziektebeeld. Die openheid is heel goed, want je krijgt dan gelijk commitment van collega’s.” Pascalle heeft ook gemerkt wat er kan gebeuren als er géén sprake van openheid is. Via een bureau kwam er een match tot stand met iemand van wie bekend was dat ze een psychische kwetsbaarheid heeft, maar wat er precies aan de hand was, werd niet kenbaar gemaakt. Pascalle kreeg de indruk dat het niet heel goed met haar ging, maar ze kon er niet de vinger op leggen. “We zijn afhankelijk van wat de kandidaat en de jobcoach ons vertellen. Wij gingen er in ieder geval vanuit dat de kandidaat werkfit zou zijn, mede omdat haar jobcoach dit op basis van zijn voorkennis goed zou moeten kunnen inschatten. Maar helaas viel ze al snel uit. Dat had grote impact: in de eerste plaats op haar zelf, maar ook op haar collega’s. Pascalle benadrukt dat een plaatsing meestal wél goed verloopt. De provincie werkt nauw samen met gespecialiseerde bureaus zoals Randstad participatie, Studeren en Werken op Maat en Ctalents. Deze organisaties leveren ook vaak een jobcoach.
Naast externe jobcoaching worden kandidaten ook intern begeleid. Zeker in coronatijd is soms extra begeleiding nodig. Er zijn mensen die moeite hebben met schakelen tussen thuis en werk. En dat zijn niet alleen werk gerelateerde zaken, maar ook privézaken. Werk en privé lopen dus vaak in elkaar over en beïnvloeden elkaar ook. Zo was er een situatie waarin een werknemer ineens niet meer kwam opdagen en ze hem ook met geen mogelijkheid konden bereiken. Pascalle heeft toen zijn persoonlijke hulpverlener gebeld om te vragen of hij bij hem thuis een kijkje wilde nemen. Uiteindelijk bleek dat hij tijdelijk alleen thuis was en niet goed voor zichzelf kon zorgen. Pascalle is benieuwd hoe andere werkgevers in dit soort situaties handelen. Naast kennisdeling ziet ze nog een andere toegevoegde waarde van werkgeversnetwerken en pilots. “Ik kom wel eens kandidaten tegen die ik op dat moment geen plek kan bieden. Ik probeer dan via mijn netwerk de kandidaat elders te plaatsen.”
